Categorie: dagboek voor jou

Gisteren ontving ik een bericht van Sjoerd dat de situatie met zijn vader Gerard zorgwekkend is. Terugdenkend aan enkele jaren geleden, toen ik de uitvaart van Sjoerds moeder begeleidde, realiseer ik me hoezeer ons pad met hun familie is verweven. En nu, in het heden, heeft de kwetsbaarheid van Gerard zijn tol geëist – hij is thuis gevallen.

Een lichtpuntje in deze onzekere tijd is dat de val geen breuken heeft veroorzaakt. Voor Sjoerd is het echter een helder signaal dat er nu dringend hulp en ondersteuning nodig zijn. Beide broers, Sjoerd en Edwin, wonen ver weg in het westen van het land en kunnen hun vader niet dagelijks bijstaan.

Ze staan nu voor de uitdaging om Gerard een veilige en geborgen thuisomgeving te bieden, ondanks zijn verzwakte gesteldheid. Met mijn ervaring en betrokkenheid, wil ik graag een rol spelen in deze moeilijke periode. Morgen heb ik een afspraak ingepland om Gerard te bezoeken, en Sjoerd en Edwin zullen aanwezig zijn. De nieuwsgierigheid naar wat dit gesprek zal onthullen, vervult mijn gedachten.”

In de Aarde,

wat een bijzondere ervaring vandaag om kennis te maken met ‘In de Aarde’ en hun stoere Douglas uitvaartkist. https://indeaarde.wordpress.com/

Het is inspirerend om mensen te zien die hun persoonlijke ervaringen en vaardigheden gebruiken om anderen te helpen in een gebied waar ze zich thuis voelen. Het feit dat ze de kist hebben ontworpen en gemaakt nadat ze beide ouders in korte tijd hadden verloren, maakt het extra betekenisvol.

Het gebruik van duurzaam ingekocht hout van Nederlandse bodem en de bekleding van wol van hun eigen schapen tonen hun streven naar milieuvriendelijkheid en verbondenheid met de natuur. Het idee om doeken in de kist te gebruiken met afdrukken van bladeren, al dan niet zelf aangeleverd, geeft een persoonlijk tint aan het geheel.

Het feit dat ze openstaan voor de wensen van (toekomstige) gebruikers, getuigt van hun veerkracht en empathie. Het is belangrijk dat een uitvaartkist troost en een gevoel van passend afscheid biedt, en ik ervaar dat ‘In de Aarde’ zich daar volledig bewust van is.

Uit ervaring weet ik dat het vervullend kan zijn om een toekomstperspectief te creëren dat helemaal bij je past en troost biedt. Dus samen de kist maken is een mooie voorbereiding. Dit soort initiatieven, waarbij mensen hun persoonlijke ervaringen omzetten in iets positiefs en anderen helpen, zijn waardevol en inspirerend.

Helemaal Alleen?

Ik heb een openhartig gesprek gehad met een vrouw op hoge leeftijd. Ze is lichamelijk redelijk gezond en heeft de diagnose gekregen van de ziekte van Alzheimer. 

Ze kan dit niet plaatsen, ja ze vergeet wel eens wat en anderen zijn vaak gehaast, is haar bevinding.

Zelf is ze als medisch specialist goed onderlegd. Ze is een echte doener en dat bracht haar vak ook met zich mee. Ook haar achtergrond, opgevoed op het platteland, was het een cultuur van ‘handen uit de mouwen’. 

Ze loopt iets minder snel, haar handen zijn vergroeid en de bijrijdersstoel van de rode auto op de oprit is nu opeens háár plek geworden. En zo kan ze nog veel meer benoemen wat niet meer gaat. 

Ze heeft geen kinderen, en nu ze hulpbehoevend is, wordt er voor haar gezorgd door verschillende zorginstellingen. Ook de buurvrouw ontfermt zich over haar.    

Ze is vriendelijk en verteld graag over haar werkzame leven. Ik ervaar dat ze op een bepaalde manier zichzelf afschermt. Het ziet eruit als een soort onverschilligheid. 

Ik vraag haar hoe ze naar haar toekomst kijkt: ze geeft aan uit te kijken naar haar dood. Het lijkt alsof ze in haar eigen wachtkamer zit. Deze beeldspraak kan ze wel beamen.

Op mijn vraag hoe die ‘wachtkamer eruitziet’, geeft ze aan zich erg alleen te voelen. Alle voor haar bekenden zijn haar al voorgegaan. 

Dan wil ik graag weten wie haar naasten op dit moment zijn, maar dan kan ze niemand benoemen, ondanks dat er veel mensen bij haar over de vloer komen. 

Na een stilte, veranderd de uitdrukking op haar gezicht. 

Als ik haar vraag wat er met haar gebeurt maakt ze mij deelgenoot van haar angst. 

“Ik laat mensen niet meer dichtbij komen, want ik ben bang ze ook weer kwijt te raken”. Dit vertelt ze terwijl de tranen over haar wangen rollen. 

We zijn er samen even stil van. 

Het is de vraag of ze dit in haar toekomst graag veranderen wil. 

Meine Erde

Vandaag lees ik het volgende: Duitsland ontwikkelt ‘Meine Erde’ een duurzame aanvulling op de keuze van bestemming van een overledene. Dus naast begraven en cremeren en in de toekomst resomeren is er een vierde bestemming in ontwikkeling. Na overlijden transformeert het lichaam in een mengsel van hooi en stro in 40 dagen tijd naar vruchtbare aarde. Deze aarde is overal uit te strooien. Nog niet wettelijk toegestaan, maar dat zal zeker komen. Zou jij dit een passende toepassing vinden? 

Klik op de link hieronder en kijk mee wat ik gezien heb.

Https://www.youtube.com/watch?v=3gPZA5EJTKQ&t=3s

Bijna thuis huis,

vandaag bezoek ik een hospice om de samen werking te bevorderen. De coördinator ontving me hartelijk. De algemene ruimtes zien er huiselijk en uitnodigend uit. Ook de haard aan de muur geeft een prettige sfeer. Omdat ook de natuur binnen te halen is een lange wand voorzien van een afbeelding van het bos. Je waant je buiten als je er ‘in’ kijkt.

Er zijn 3 verschillende vormen van hospices in Nederland. Dat heeft te maken met hoe het georganiseerd is. Deze wordt een ‘Bijna thuis huis’ genoemd.

Als stervende heb ik het beeld dat je vanuit 2 perspectieven bijna thuis kan zijn. Daar waar je vandaan komt als mens, en daar waar je naartoe gaat als ziel. Het is maar hoe je het bekijkt.

Ik ben weer op de hoogte wat dit hospice kan bieden voor haar gasten, ze ondersteunen het sterven met de zorg die daarvoor nodig is. Als het wenselijk is dat ik betrokken wordt, dan ben ik er.

Alles wat aandacht krijgt, groeit en bloeit

Frank is een belezen man en had altijd een leesbril bij zich. Hij was leraar geschiedenis en kon daar zeer boeiend over vertellen. Geliefd was hij bij zijn leerlingen. Het was toen nog mogelijk om vroeg met pensioen te gaan en hij kreeg daardoor tijd voor zichzelf. Zijn passie was om de wereld te verkennen met zijn oldtimer caravan. Hij was vaak op pad, maar maakte ook graag tijd vrij voor zijn familie en vrienden.

Nu hij ziek is, vindt hij het lastig om daarin te berusten. Is zijn leven dan zomaar bijna voorbij?

In het kennismakingsgesprek met Frank hoor ik dat er behoefte is aan: rust en ontspanning om vredig heen te gaan. En dat hij zijn kinderen niet wil opzadelen met gedoe, maar hij alles goed geregeld achter laat. Frank heeft mij gevraagd om hiervoor samen te zorgen. En dat doe ik.

Begeleiding in de laatste levensfase biedt rust en helderheid.